Malarstwo pompejańskie
To ogólna nazwa, jaka odnosi się do malowideł znalezionych w Pompejach, mieście doszczętnie zniszczonym wybuchem Wezuwiusza. Dzięki tym właśnie znaleziskom możliwe było ustalenie bardzo wielu szczegółów dotyczących historii rzymskiego miasta z okresu od II w. p.n.e. do 79 n.e. W stuleciu dziewiętnastym, a dokładniej w 1888 r. zostały wyszczególnione cztery style, jakich w Pompejach używano do dekoracji o charakterze architektonicznym – podziału tego dokonał August Mau. Style te noszą kolejno nazwy – pierwszy, drugi, trzeci oraz czwarty.
Styl pierwszy, zwany inkrustacyjnym, występował od końca III w. do 80 p.n.e. (imitacja barwnych, marmurowych wykładzin ściennych, poziomy trójpodział ściany, np. Dom Fauna - Pompeje).
Styl drugi, zwany architektonicznym, występował od 80 do 15 p.n.e. (trójpodział wertykalny i horyzontalny ściany, z elementami architektonicznymi malowanymi, w środkowym polu malowidło imitujące obraz sztalugowy - najczęściej kopia greckiego dzieła, np. Dom Liwii na Palatynie, willa w Boscoreale, willa Misteriów w Pompejach).
Styl trzeci, zwany egiptyzującym, występował w latach 15 p.n.e. - 63 n.e. (zanik iluzjonizmu, stosowanie zimnych barw, w polach środkowych imitacja obrazów o tematyce mitologicznej, wizerunki egipskich bóstw i egzotycznych roślin, np. willa w Boscoreale).
Styl czwarty, zwany iluzjonistycznym (lub stylem architektury fantastycznej), panował od 63 do 79 n.e. (silny iluzjonizm - wieloplanowe rozbicie ściany malowanymi motywami architektonicznymi, często w fantastycznych układach, różnorodność tematyki: sceny rodzajowe, teatralne, martwe natury, pejzaże, bogactwo barw i wielość szczegółów (np. styl "barokowy" Domu Wettiuszów w Pompejach).
Styl czarnofigurowy (około 560 do 530r. p.n.e.)
Styl czarnofigurowy wyparł w ceramice greckiej styl orientalizujący. Zerwano całkowicie z wielokolorowymi zdobieniami na rzecz czarnych figur występujących na czerwonym tle. Malarz malował pokostem elementy dekoracyjne i figury, pozostawiając nie pomalowane tło. Podczas wypalania zachodziły procesy chemiczne (redukcja tlenku żelaza z gliny w pokoście), które sprawiały, że figury stawały się czarne i szkliste, a tło przybierało ceglastą barwę wypalonej gliny. Dekoracje były niezwykle trwałe, ze względu na szklistą powierzchnię i stopienie z gliną podłoża. Generalnie kontynuowano z poprzednich okresów pasowy układ dekoracji. Coraz częściej jednak zdarzały się naczynia z dużą, centralnie umieszczoną sceną o tematyce z życia codziennego lub mitologii. Głównymi ośrodkami produkcyjnymi były Ateny i Chalkis. Świadomość artystów co do znaczenia ich twórczości wzrosła na tyle, że zaczęto powszechnie podpisywać wazy imieniem garncarza i malarza. Najbardziej znane nazwiska to: Sofilos, Klitias, Ergotimos, Amasis, Nikostenes, Ekseskias czy Andokides. Chociaż styl czarnofigurowy stosowany był jeszcze przez cały Vw. p.n.e., to dominował już wówczas nowy styl: czerwonofigurowy.
Joanna08
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz